Op de plank

Afgelopen maanden konden we het theater niet in. En hoewel de zalen leeg bleven, was het in Theater Rotterdam allesbehalve stil. Makers als Sue-Ann Bell, Dalton Jansen en Davy Pieters bleven (coronaproof) repeteren. Dus er ligt genoeg op de plank voor als we straks weer mogen.

Dalton Jansen (27)

Choreograaf Dalton Jansen volgde de opleiding Urban Contemporary (JMD) in Amsterdam. Dit jaar richtte Jansen zijn eigen dansgezelschap Black Birds op en werkt hij aan de voorstelling Run Quiet, een combinatie van contemporary dance en hiphop.

‘Mijn dansvoorstelling Run Quiet gaat over huiselijk geweld. Ik maak graag voorstellingen over zware thema’s. Omdat de theaters momenteel gesloten zijn, heb ik een jaar de tijd voor de onderzoeksfase. De try-outs en de première vinden in mei 2022 plaats. Die luxe heb ik nog nooit gehad. Normaal doe ik alles achter elkaar in vijf weken tijd. Ik heb ook intensiever contact met mijn dansers dan normaal, ook al is het via Zoom-meetings. In de onderzoeksfase verzamel ik ideeën, denk ik na over dansbewegingen en doe ik research. Bijvoorbeeld door documentaires te kijken of te spreken met mensen die huiselijk geweld hebben meegemaakt. Samen vormt dit een moodboard. Bij een nieuwe voorstelling stel ik mezelf altijd de vraag: Hoe zet ik het onderwerp om in beweging? Het is vooral proberen. Wat werkt wel en wat werkt niet? In dit geval vormen twee dansduetten het uitgangspunt: liefde en haat. Het lijkt me supervet om het publiek zo neer te zetten dat ze tussen de twee duetten inzitten en zelf bepalen waar ze naar kijken door hun stoel te draaien. Muziek is altijd een belangrijk onderdeel in mijn werk. De elektro-achtige soundscapes wil ik dit keer uitbreiden met viool en piano. Ik heb er voor gekozen om mijn voorstelling uit te stellen en niet online uit te brengen. De muziek moet je in een zaal voelen en niet door de slechte luidspreker van je laptop horen. Bovendien mis je als bezoeker de gesprekken na afloop, dat je geraakt wordt en dat je misschien zelfs veranderd bent na een voorstelling. Zelf mis ik dat ook als fanatiek theaterbezoeker.’

De try-outs en première van Run Quiet staan gepland voor mei 2022. Volg Dalton op Instagram @daltonjansen.

Davy Pieters (32)

Davy Pieters is theaterregisseur. Haar voorstellingen hebben een sterke beeldende, fysieke en filmische stijl. DO NOT LOOK BACK WITH REGRET ligt klaar om de planken op te gaan.

‘We waren een week bezig met Eternity, een voorstelling over onsterfelijkheid en dat de mens steeds langer leeft, toen corona uitbrak. We konden niet meer repeteren, spelen, niks meer. Dat zette me zo aan het denken. Het hele idee van die onsterfelijkheid klopte niet meer, vond ik. Corona bewees het tegendeel. Kwetsbaarheid en bescherming, daar draaide het nu om. De mens die dacht dat ‘ie de wereld beheerste werd ineens heel klein. Ik moest daar iets mee. DO NOT LOOK BACK WITH REGRET gaat over rouw, verlies en troost. De voorstelling is een reflectie op de pandemie en de tijd waarin we leven. Niet dat alles nu over corona moet gaan, maar het houdt ook mij bezig. Bij elke persconferentie vraag je je af: mogen we weer? Ik waardeer het nu veel meer dat ik mag repeteren. We voelen ook meer verantwoordelijkheid voor elkaar dan normaal. Is iedereen gezond en getest? Of moeten we stoppen? Hopelijk mogen de theaters ook weer open voor publiek. Als het voor dertig man mag, dan spelen we voor dertig man. Ook dat is goed. Voor mij is live spelen essentieel. Je voelt de ander om je heen. Je merkt de onrust in de zaal op of juist de stilte. Dat heerlijke gevoel als het hele publiek zijn adem inhoudt… daar kan niets tegenop!’

In juni te zien in Theater Rotterdam, als de coronamaatregelen het toelaten. Volg Davy op Instagram @davypieters.

Sue-Ann Bel (28)

Sue-Ann Bel voltooide de Mime Opleiding van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten in 2018. De Rotterdamse is lid van Collectief Het Paradijs en werkt onder de vleugels van Productiehuis Theater Rotterdam als zelfstandig maker. Afgelopen maanden werkte ze aan het project My Black Hair Stories.

‘My Black Hair Stories is ontstaan in de eerste lockdown in maart 2020. Ik had altijd vlechten in mijn haar: boxbraids. Makkelijk vond ik het, en passend bij de snelle maatschappij. Ineens had ik tijd over en hoefde ik nergens meer heen. Dus dacht ik: waarom haal ik ze er niet gewoon uit? Dat was de start van een ontdekkingstocht naar mijn eigen haar. Doordat ik mijn haar leerde kennen, voelde ik me ook meer verbonden met mijn roots en raakte ik geïnteresseerd in de geschiedenis en de betekenis van kroeshaar. Ik liet mezelf fotograferen met verschillende haardrachten en plaatste die in de tijd. Zo staat een foto met afro, uitgekamd haar, voor de protesten van de burgerrechtenbeweging in de jaren zestig. De foto’s zijn onderdeel van mijn project. Toen de theaters opnieuw dichtgingen heb ik nagedacht hoe ik mijn werk het best kan laten zien: met een foto-expositie in de stad of een online voorstelling. Maar ik wacht liever tot ik weer het podium op kan. Directe feedback van het publiek is belangrijk voor mij als performer. In het theater bepaal ik de regie, het shot. Waar ga ik staan en wie kijk ik aan? Ik kan je dwingen alert te zijn als je met je ogen dicht zit. Online heb ik die touwtjes een stuk minder in handen. Nu veel zich digitaal afspeelt, zijn echte ontmoetingen belangrijker dan ooit. Nina Simone zei ooit: “An artist’s duty, as far as I’m concerned, is to reflect the times.” Zonder corona, was dit project er niet geweest.’

Te zien in Theater Rotterdam als de coronamaatregelen het toelaten. Volg Sue-Ann Bel op Instagram en bekijk de foto’s @sueannbel.

Dit artikel is een samenwerking tussen Uitagenda Rotterdam en Theater Rotterdam.
Houd theaterrotterdam.nl in de gaten voor actuele info.

Tekst en fotografie: Dimitri Hakke