Rosas danst Rosas Rosas

EnglishIn 1983, Anne Teresa De Keersmaeker had her international breakthrough with Rosas danst Rosas, a performance that has since become a benchmark in the history of postmodern dance. Rosas danst Rosas builds on the minimalism initiated in Fase (1982): abstract movements constitute the basis of a layered choreographic structure in which repetition plays the lead role. The fierceness of these movements is countered by small everyday gestures. Four female dancers dance ‘themselves', over and over again. Their perseverance and exhaustion result in an emotional charge that contrasts sharply with the rigorous structure of the choreography. The repetitive, “maximalistic” music by Thierry De Mey and Peter Vermeersch was created concurrently with the choreography. This restaging of Rosas danst Rosas will be danced by a completely new cast.

Rosas danst Rosas bouwt verder op het minimalisme geïnitieerd in Fase (1982): abstracte bewegingen vormen de basis van een gelaagde choreografische structuur waarin herhaling de hoofdrol speelt. De heftigheid van die bewegingen wordt gecounterd door kleine dagelijkse gebaren. Vier vrouwelijke dansers dansen zichzelf, opnieuw en opnieuw. De uitputting en volharding die hiermee gepaard gaan zorgen voor een emotionele geladenheid die in scherp contrast staat met de rigoureuze structuur van de choreografie. De repetitieve, “maximalistische” muziek van Thierry De Mey en Peter Vermeersch kwam tegelijk met de choreografie tot stand. Voor deze herneming zal een volledig nieuwe, jonge cast Rosas danst Rosas dansen.