Narges Mohammadi toont een poëtische reflectie op armoede en veerkracht

In Er kraait geen haan naar wekt Narges Mohammadi jeugdherinneringen tot leven in een grootschalige installatie, speciaal ontwikkeld voor de Barbarella - de rauwe, ondergrondse tentoonstellingsruimte van Brutus. Van 13 september t/m 14 december zijn er sculpturen van zand en albast en uitvergrote familie foto's in leem verfraaien de ruimtes. Tegelijkertijd klinkt er het onheilspellende maar toch ook troostende geluid van een tikkende naaimachine. 

Narges Mohammadi studeerde kunstgeschiedenis in Utrecht en beeldende kunst aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Haar werk werd bekroond met onder meer de Volkskrant Beeldende Kunst Prijs (2024) en de Stokroos Beeldhouwprijs (2022). Zij is ook de ontwerper van het Rotterdamse monument tegen femicide. Het ontwerp werd bekendgemaakt op Internationale Vrouwendag en wordt 25 november onthuld op de Coolsingel.   

De tentoonstelling in Brutus is Narges Mohammadi's meest persoonlijke solotentoonstelling. Ze bezoekt de ruimtes van haar vroege jeugd. Mohammadi groeide op in Kabul, en weet hoe gastvrijheid kan bestaan te midden van schaarste. Hoe veerkracht kan bestaan te midden van bestaansonzekerheid en precariteit. 

Ze experimenteert Mohammadi met het ambacht van steenbeeldhouwen. Ze werkt met albast, dat ze van binnenuit uitholt tot ze een flinterdunne, bijna transparante schil overhoudt. Deze techniek levert visueel kwetsbare objecten op, en vormt tegelijk een indringende metafoor: armoede holt mensen langzaam uit, vaak zonder dat je dat van buitenaf ziet.