De grootste Songfestivalfans van Rotterdam: Jasmina Ibrahimovic
Rotterdam staat in mei, geheel coronaproof, in het teken van het Eurovisie Songfestival. Welke songfestivalfans kunnen niet wachten tot het zo ver is? Jasmina Ibrahimovic vertelt.
‘In Joegoslavië keek iedereen standaard naar het Songfestival. Hoe lelijk de inzending ook was, je juigde altijd keihard voor je eigen land! Ook stemmen voor de buren was vanzelfsprekend, ongeacht de kwaliteit, haha.’ De familie Ibrahimovic vluchtte tijdens de Joegoslavische burgeroorlog naar Nederland. Rozenburg, om precies te zijn. Jasmina Ibrahimovic (36) woont er nu nog, met haar eigen gezin. Ieder jaar gaan er in mei drie grote kruisen door de agenda; dan gaat het Songfestival aan, hoe dan ook. Op vakantie of de deur uit? ‘Geen optie.’
Nostalgie
‘Zodra ik de begintune hoor, voel ik de nostalgie. Ik denk dan aan mijn land, dat nu niet meer bestaat. Pas toen ik in Nederland woonde, merkte ik hoe belangrijk deze traditie voor me is. Het is eigenlijk een soort feestdag, zoals oud en nieuw. Toen ik klein was, stond het Songfestival voor eenheid. Een symbool dat we bij Europa hoorden, bij de Westerse landen – die ik cool en hip vond. Ik herinner me Tajči met Hajde da ludijemo nog heel goed. Mijn oom kocht haar Barbie voor me.’
Herinneringen
‘Toen mijn familie voor de oorlog vluchtte, verbleven we als tussenstop in Slovenië. Daar raakte ik bevriend met een meisje, die de dochter bleek te zijn van Hari Mata Hari. Een Bosnische zanger waar ik zo verliefd op was als kind, dat ik de tv kusjes gaf.’ In 2006 zag Jasmina hem ineens weer op tv: hij zong Lejla tijdens het Songfestival in Athene en haalde de derde plaats. ‘Al die herinneringen, hoe gelukkig mijn jeugd was, kwamen terug, en ik was zo blij dat zo’n mooi liedje ons representeerde. Ik had het gevoel dat we weer hersteld waren, verrezen uit de as.’
Betekenisvolle inzending
‘Mijn Nederlandse vrienden en mijn man snappen het niet. Ik zit dus lekker in mijn eentje voor de tv en val ze lastig met appjes. Goed, ook ik vind maar één op de tien liedjes mooi, maar toch geniet ik er intens van om te kijken. Als het maar catchy pop is, cultureel verantwoord hoeft niet. Gelukkig was iedereen wel erg blij voor mij toen Duncan won. Omdat ik zelf niet achter de pc kon zitten, hebben ze zelfs een team bij elkaar geroepen om kaartjes voor me te regelen! Ja, ik heb ze nog, hoewel het natuurlijk een anticlimax is. Bah! Meer kan ik er niet van maken. Gelukkig hebben we dit jaar een mooie, betekenisvolle inzending. Daar ben ik best trots op.’
Dit artikel is te lezen in de mei/juni-editie van het Uitagenda Rotterdam magazine. Bekijk het magazine hier.
Foto: Bas Czerwinski
