HAROLD SCHELLINX Post-Post-ULTRA

Met wortels in de experimentele post-punkmuziek en de anarchistische kraak- en diy-cultuur waarmee eind jaren 1970 en begin jaren 1980 een nieuwe generatie muzikanten en kunstenaars alternatieve fundaties voor de gaandeweg voor haar ogen afbrokkelende toekomst poogde te leggen, als co-initiator van het ULTRA, waar hij dertien jaar geleden, in het Nederlands, een fraai boekwerk over schreef, via de anti-rockpop van het Amsterdamse Amphibious mini-label, het formele strikte serialisme en de vrijere varianten dat hij op het Utrechtse Instituut voor Sonologie van Gottfried Michael Koenig en op de zomerscholen in Kürten bij Karlheinz Stockhausen leerde, de getemde aleatorische klanken van de eerste homecomputers, langs intuïtionistisch constructivisme, bewijstheorie en de grondslagen van de wiskunde als denkbaar pad naar muziek als pure, klankloze structuur, werd Harold Schellinx de architect van een nog steeds ongebreideld uitdijend bouwsel, een eigen universum, opgetrokken in de loopgraven langs en marges van academia en de officiële kunstcultuur, uit een lange reeks van overwegend onbekend gebleven, on-publieke, werken, uitgebreid gedocumenteerd in een labyrintisch vlechtwerk van schrijfsels, op een al zo'n vijfentwintig jaar lang met de hand gecodeerde web site, harsmedia.com, het Amerikaanse Medium, en in de uitgestrekte reeks van Hoofd Stukken in Gonzo (Circus) Magazine.

Een leven lang trok Schellinx steeds weer van hier naar elders, en was daarom al die tijd noch hier, noch daar. Zijn plek NU, post-post-ULTRA, als muziekmaker, als wetenschapper, als schrijver en als kunstenaar, is die van een Babylonisch alchemist, een Catweazle, die onvermoeid blijft pogen om zijn babeliaanse (in Borges' zin) en sudokistische uitersten in één, misschien wel wijze, steen te versmelten.