Burnt

Een stoere chef, gespeeld door Bradley Cooper, heeft het ooit verbruid in de keukenwereld van Parijs (je weet wel: drank, drugs en vrouwen) en komt na jaren boetedoening aan in London om een derde ster te veroveren. Dat gaat echter niet zomaar. Hij komt oude rivalen en verraden vrienden tegen, hij wil niet modern (= sous vide) koken en uit zijn frustraties op een Gordon Ramsay manier: vloeken en smijten met borden. De film gaat over zijn terugkeer naar de normale wereld en naar enige menselijkheid in zijn bestaan. Een sterrencast vol met sympathieke tegenspelers (Daniel Brühl, Omar Sy, Matthew Rhys) en de gerechten zijn werkelijk fan-tas-tisch.

De gerechten zijn bijzonder smaakvol en mooi in beeld gebracht. De culinair regisseur was dan ook niemand minder dan Marcus Wareing, Brits topkok, werkend in Los Angeles. Het bevat gerechten uit de moderne Franse keuken, zoals in London – waar de film zich afspeelt – zou kunnen verwachten. Echt zo’n film die je mee moet proeven.

What you see, is what you eat. Precies op hetzelfde moment eet je wat er ook in de film wordt gegeten. Good film + good food + great timing. De clou zit in het laatste. Een voorbeeld. Wanneer Adam Jones (Bradley Cooper) een pasta cacio e pepe eet op minuut 5 in de film, willen we dat onze gasten precies hetzelfde proeven op hetzelfde moment. Een minuut eerder of later is het verschil tussen een goede en een fan-tas-tische ervaring. Het gaat erom dat je niet alleen de film ziet en hoor, maar ook proeft en voelt.