155 - Johnny

In Johnny stretchen de jongens van 155 de fysieke grenzen maximaal uit. Uitputtende scènes met vallen, springen, pijn lijden óf met benen in hun nek (tegelijkertijd), in de split, van de trapleuning afglijden. Wanneer wordt een lichaam humoristisch?

Naast alle trucs, stunts en lol wordt ook onderzocht wat de tragische kanten zijn van fysieke komedianten: de pijn, het slachtofferschap, de eindeloze training en de angst. Is het physical tragedy? Moet je trucs zoals het vallende huis van Buster Keaton doen om een publiek te raken? Een knalsolo zoals Donald O’Connor in ‘Singing in the Rain’ weggeven? Of kan fysicaliteit ook subtiel zijn? Mag er ook even niks gebeuren? Waren de jongens van Jackass een waardige opvolger van Buster Keaton? De voorstelling wordt momenteel gemaakt bij Werkplaats Walhalla en onder andere geïnspireerd door al deze grenzenverleggers, maar ook door generatiegenoten van danscollectief 155 zoals Jiemba Sands, Nathan Barnatt en talloze anonieme stuntmensen die in Hollywood (fysieke) grenzen blijven verleggen.